کد مطلب:26557 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:27

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

منابعي دربارة اخلاق پزشكي، تفاسير معتبر قرآن، معرفي علماي اسلام كه در امور پزشكي فعال بودند معرفي نماييد.

برادر گرامي! از اين كه با ما مكاتبه نموده ايد سپاسگزاريم.

كتاب هايي كه دربارة اخلاق پزشكي به رشتة تحرير در آمده است عبارتند از:

1ـ اخلاق پزشكي از مصطفي نوراني.

2ـ اخلاق پزشكي، منصور اشرفي.

3ـ اخلاق و آداب پزشكي، محمود ناصر الدين اعتمادي.

4ـ حقوق و اخلاق پزشكي، جي دي اسكيج.

5ـ اخلاق دندان پزشكي، محمود حقاني.

6ـ پند و پيمان در پزشكي ـ در آمدي بر اخلاق پزشكي، محمد حسين ساكت.

كتاب تفسيري كه در خصوص اخلاق پزشكي باشد، سراغ نداريم، ولي كتاب الطب القرآني غذاء و دواء تأليف محمد محمود عبدالله از مدرسان دانشگاه الازهر در 1989 دربارة تأثيرات طبي قرآن و كتاب الطب القراني للائمه الفضلاء از دكتر عبدالخالق العطار در 1989 دربارةطب قرآن و تأثيرات طبي قرآن به چاپ رسيده است.[1]

معروف ترين عالم اسلامي كه در طب تبحر خاص دارد محمد رازي است كه 131 كتاب تأليف نمود كه قسمت اعظم آن نابود شده است. رساله رازي درباره آبله و سرخك نخستين تحقيق علمي درست دربارةامراض مسري بود و براي اولين بار اين دو مرض را از هم امتياز مي داد. رساله رازي 1498 تا 1866 ميلادي چهل بار به زبان انگليسي چاپ شده و معروف ترين اثر رازي (كتاب منصوري) شامل ده جلد است كه به يكي از امراي ساماني اهدا كرده بود و جلد نهم آن تا قرن شانزدهم ميان دانشجويان طب اروپا متداول بود. رازي روش هاي تازه اي از قبيل مرهم جيوه و استفاده از رودة حيوان در بخيه زدن زخم كشف كرد.

در مدرسه طب دانشگاه پاريش دو تصوير رنگي از دو طبيب مسلمان آويخته اند كه يكي رازي است و ديگري از ابن سينا. بوعلي سينا بزرگ ترين فيلسوف و معروف ترين طبيب اسلام است.

كتاب قانون ايشان بحث معضلي دربارة وظايف اعضا، علم بهداشت، درمان و داروشناسي است. اين كتاب در قرن دوازدهم به لاتيني ترجمه شد و تا نيمه هاي قرن هفدهم مورد استفادة مدرسه هاي طب اروپا قرار گرفت ابن سينا از همه مؤلفان طبي قرون وسطي برجسته تر بود.[2]

كبا مركز تحقيقات طب اسلامي، به رياست دكتر باهر، به شماره 7741415 ـ 0251 زير نظر دفتر آيت الله سيستاني تماس بگيريد.

از تأخير در ارسال پاسخ معذرت مي خواهيم.



[1] بهاء الدين خرمشاهي، دانشنامة قرآن، ج 2، ص 1406.

[2] ويل دورانت، تاريخ تمدن، ج 4، ص 319 ـ 316، با تلخيص.